Huzura Ulaşamayan Minval

Ufacýk huzurdu aradýðým, gök kubbenin kýzýllýðýnda
Zifiri gecelerin içine soludum, nefessiz kaldýkça
Tutunduðum dalým yaptým, çaresizliði diz boyunca
Umduðum sadece huzurdu, verebileceði o anda
Sessizliðimin limanýydý sýðýndýðým koskoca boþluk
Sanki irdeleyerek inceliyordu, haykýrýþýmý duyunca
Karardý gökyüzü bulutlarýn en ince noktasýna kadar



Çok þey deðildi istediðim, zerre olsa razýydým
Gözlerimin önüne, belirginleþip dökülüverseydi
Toplasaydým çakýl taþlarý gibi ayaðýmýn altýndan
Sevindirseydi öksüz kalan terk edilmiþ ruhumu
Hasret ateþinin korlarýnda kavrulurken yüreðim
Hýrpalamasaydý artçý depremlerine dönüþüp
Yýkýk dökük minval üzerinde býrakmasaydý



Bezgin kederlerin kucaðýnda yapayalnýz kalýrken
Gün batýmý bekleyen aciz kimsesizler duraðýnda
Yorgun iççekiþleri boðazýmda düðümlendiði anda
Kurþun yarasý gibi , yüreðin sancýsý içe vururken
Keþke gözünün ucuyla bari bakýverseydi yüzüme
Nasýl feryat ettiðimi anlayýp da, hak veriverseydi
Huzura ulaþamayan minval farkýmda bile deðildi




Nesrin Önem Demir
12 02 2016
Sosyal Medyada Paylaşın: