Keşke Hep Çocuk Kalabilseydi İnsan

Keþke hep çocuk kalabilseydi insan,
Umursamadan yaþardý dünyayý doyasýya,
Aldýrmadan gülüp geçerdi kederine
Unuturdu haksýzlýðý hiç yaþanmamýþ gibi,
Gözleri sýcacýk gülümserdi etrafýna.


Canýný acýtmazdý dokunan imalý sözler,
Saf kýr çiçekleri gibi tertemiz olurdu yüreði,
El dokunmamýþ tomurcuk gül gibi açardý,
Yapraklar arasýnda masumca korunurken,
Çið damlasý üzerine düþer ýslatýrdý.


Keþke hep çocuk kalabilseydi insan,
Yarýnlardan ümidi olurdu hayalleriyle,
Kýpýr kýpýr çarpardý kalbi sevinçten,
Baþýný okþayaný olurdu gülümserken,
Rahat kaygýsýz uykuya dalardý gözleri.


Rüyalarýný süslerdi güvendiði yarýnlar,
Kývrýlýrdý dudaklarý habersiz uyurken bile,
Çünkü hayatýnda yer alamazdý hiç hile,
Tozpembe görünürdü bütün kainat gözüne,
Göz yaþlarý sadece sevinçten süzülüp akardý.


Keþke hep çocuk kalabilseydi insan,
Geleceðin üzerine giderdi ümit var diye,
Filizleri yeþerirdi topraktan güç alýrken,
Avazý çýktýðýnca baðýrýrdý gökyüzüne,
Suskunluðun içinde hýçkýrýp boðulmazdý.


Nesrin Önem Demir
03 08 2015
Sosyal Medyada Paylaşın: