Ne zaman aklýma düþsen
Toprak kaynamaya baþlar,
Gökyüzü terlemeye;
Ayaklarým yerden kesilir,
Ellerim var mý?.. Yok mu?.!
Kendimi unuturum...
Kuþ tüyü anýlarýn
Uçkun çaðrýþýmlarýyla
Ýhtiyar Dünyamýza,
Kazara inmek zorunda kalmýþ,
Þaþkýn bir uzaylý gibi olurum...
Ne zaman aklýma düþsen,
Bir denize dönüþür ilham aðacý;
Her i mgenin puslu gözelerinden
Köpüren dalgalarýn bileþkesine
Yâr-beyaz yelkenlerini açarsýn
Ve nedense hep
Eriþilmez ufuklara kaçarsýn!..
Sendeler,
Gölgeme tutunurum...
Zavallý ben,
Çarnaçar yapayalnýz,
Sanal sahilimde diz çökerek,
Esmesine sansür koyamadýðým,
Ýþgüzar imbadýmý solurum...
Ne zaman aklýma düþsen,
Bakýþlarýmýn boz kanatlý kumrusu,
Havalanýr bir atmacanýn pençelerinde
Ve sýmsýcak kaný damlar
Kirpiklerime;
O lav katresini,
Gözyaþlarýmla soðuturum...
Neden sonra,
Mýþ gibi hayaller kurmaktan býkar,
Busen yerine
Dudaklarýma çemkiren aný tuzlarýnda
Teselli bulurum...
Düþmez kalkmaz bir Allah,
Dilerim bundan böyle
Düþürmez seni,
Aklýma bile!..