Kapýna gelmiþtim ellerim baðlý,
Odana girmeden döndüm izime;
Ahh bilsen, hasretin kendi oldum da,
Yüzünü görmeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm...
Ayrýlýk ölüm..
Anka’yý yitirdim, yüreðim Kaf’’da;
Dilimde kelepçe, boynumda yafta,
Kendimi getirdim pulsuz bir zarfta
Eline vermeden döndüm izime;
Oyy, gülüm-gülüm !
Savruldu külüm....
Ayrýlýk ölüm. …
Kalpten iz sürerek yönüne geldim;
Ne var ki, bir hazan gününe geldim,
Yaprak dökümünün sonuna geldim,
Goncayý dermeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm …
Ayrýlýk ölüm.
Kývýlcýmý sevdim, közüne daldým;
Mahþer bir umuttu, berzahta kaldým;
Önsezim uyardý, derinden aldým,
Sýrrýna ermeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm …
Ayrýlýk ölüm.
Anladým ki, bu aþk uzun emelli;
Ruh eþini bulsa merâmý belli;
Gönlüme kýraðý düþtükten kelli,
Bahtýmý yermeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm …
Ayrýlýk ölüm.
Denizler tükendi, kalmadý çârem;
Gidenler yâdýnda boþaldý çevrem;
Dýþbükey aynanda kayboldu çehrem,
Dizine sürmeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm …
Ayrýlýk ölüm.
Özüm bildi: Canân özgeye kandý,
Sevdâya þirk koþtu yol çatallandý;
Eceline saydým verdiðin and’ý,
Açýða sermeden döndüm izime;
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm...
Ayrýlýk ölüm.
Ahh bilsen, hasretin kendi oldum da,
Yüzünü görmeden döndüm izime !..
Oyy, gülüm, gülüm !
Savruldu külüm …
Bu nasýl ayrýlýk,
Bu nasýl ölüm ?.. ! ….
YUSUF BÝLGE
* Sagu : Aðýt.