Yapayalnýz evimde boðulurken gözyaþlarýma Ay parlar yýrtar geceyi sessizliðe inat Tutunduðum tek þey yokluðunken Kimi zaman bir kahve Dolar taþar her yudumda içime sen diye Kimi zaman boþ bir kaðýt Anlatýr seni hece hece tahta bir kalemle Sonra garip bir huzur kaplar odamý Bilirim dýþardaki dünya daha acýmasýz Terkedilmiþ kimsesizlikler Bazen uyuya kalýr soðuk bir bankta Çorak umutlar Ama ben bilirim en güzeline sahibim Ve her solukta seni anmaktýr yaþama sebebim Hiç yaþamadan ölmekte olabilirdi kaderim Böylesine varlýðý tertemiz bir aþký Bir fotoðrafýný alýrým elime dalar giderim Ýlmek ilmek yüzünü incelerim saatlerce Yine bana bakar gibi gülmüþ derim Sonra bende gülümserim Hüznüm oldun... Gözyaþým oldun... Vakti hiç gelmeyecek saatlerde Kavuþma oldun hayallerimde Sessizce yaþarým seni Kimse bilmez... Kimse duymaz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
mavi zihin ∞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.