AKIÞ…
Kaldýrýmlardan kan akýyor
Yukarda ta yukarýda
Tanrýlar kar sunuyor tüm sokaklara
Kömür kokulu bir þehrin ayaklarý üþürken…
Her þey beyaz mý beyaz
Sokaklar, yollar, bacasýndan zorla çýkan dumanlar
Morglarda taze cesetler
Kefene sarýlý bir sigara dumaný hastane önünde…
Ne ölüm
Ne yaþamak sancýsý
Araf kapýsýnda ince söz olur istek
Kelimelerin buz tuttuðu bir iklim iþte…
Kürsülerde insan sevgisi
Her ölen kelebek alkýþlara sarýlýrken
Neden susar ki bu sarnýçlar
Kýzgýn sularla bu denli yýkanmýþken…
Cehennem
Ninem
Annem
Neden yaþarken insan ölür söyleyin…
*
Müzeyyen vurmuþ yetmiþi
Deniz kararmýþ bir akþamüstü
Ýki yakamoz bir gazete parçasý
Üstünü örtmek için yetiþen kayýkçýyý saymayalým mesela…
*
Vurun denizler vurun
Deniz yýldýzlarý doldurun koynuma
Gökte ay cebimde az tütün
Mülteci olmak suskunluðun kýblesine
Þems’ kuyusundan su içip
Yaþamak varsa sözcüklere
Býrakýn da yaþasýn tüm nefesler
Gayrisini hep tanrýlar bilsin