SENİ ÖZLEMEYİ DAHA BİTİREMEDİM

Yokluðunun en daðýnýk zamanlarýnda kalmýþým,
-Özledim- dedikçe dilime çatlýyor varlýðýn,
Ruhuma düþen en kirli karanlýk gibi,
Bir kahkahanýn arasýndan sýzmýþ hüzünlere bak,
Sence gülüyor muyum?
Caným ablam benim,
Al bütün bu harfleri,
Nasýlsa sana anlatamadým,
Hiç konuþamadan ve öylece beklerken,
Geçti yine bir bahar mevsimi,
Bir yaðmur ortasýnda yada,
Bir aðlayýþýn arkasýndan sen de duymadýn beni,
Sen duymadýkça ben daha çok aðladým,
Ben aðladýkça hiç yaz gelmedi…
Her sabah uyandýðýmda bir boþluk içinde kalýyorum,
Ne kahvaltý ne de sýcak bir çay…
Hiçbiri yok…
Kuþlarýn sesini bile tutamýyorum bak,
Soðuk sabahlarýn en mutlusu benken,
Þimdi uzaklardasýn ya,
Sen bana yokken,
Gözlerime çok dolu dolu geldin,
Yüzüme damla damla acýn çöküyor,
Yere yýðýlýp kalmak ve,
Üþümek istiyorum,
Uzak bir gürültünün içinde ölmek yada,
Bir otoban sesine içimi atmak belki,
Belki -kýrýlmak- adýna nefret etmek benden,
Ama sen nefret etme benden ne olur,
Henüz… ama henüz,
Seni -özlemeyi- daha bitirmedim ablam…

Þiir-B.Biricik
17.07.2010
Saat:02:09
Sosyal Medyada Paylaşın: