GÖKYÜZÜ AĞLARKEN

Ne gülleri açar geliþin ne papatyalar güler ellerimde.
Sardunyalar bile hüzünlü bu aralar.
Akþam sefalarý da renk katmýyor gamzelerime.
Mahþer yeri sanki kalbim,yangýnlar içinde.
Pencerelerim kuþlarý misafir etmez oldu yine.
Çok soðumadý aslýnda havalar,
Yokluðun esiyor bazen,boynunu büküyor menekþeler.
Geçiyor sonra yalnýzlýðým,
Yalanlar buluyorum kendime iyiyim diyorum mesela herkese.
Büyüyüp giden sensizliðin içinde ben deðilmiþim gibi,
Tebessümler biriktiriyorum dudaklarýmýn en derininde
Belki uðrarsýn diye anahtarý saksýnýn altýna koyuyorum yine
Çýkýp dolaþýyorum bilmediðim sokaklarda
Döndüðümde gelecek olmanýn fikri ile açýyorum kapýyý
Bir sessizlik kaplýyor içimi
Seslendiðim hiç bir odada olmayýþýnýn garip hüznü yüzümde
Gidemiyorum bu telaþdan öteye,
Elimi kolumu baðlýyor yokluðun
Bir esaret ki esip duruyor ruhumun köþelerinde
Bir aþk ki hükmü sürüyor olmayýþýnýn her bir zerresinde.
Yoksun ki çocuk yüreðim gülsün yine yüzünde..

Elif Yýlmaz/29.01.2016/21:28
Sosyal Medyada Paylaşın: