Bazen sessizlik içinde kaybolur insan Gözler de umut penceresi kapanýr Denizsiz kalan balýk gibi hisseder Körelir içimde ki yaþam sevinci Yine de umut ister Belki der Adem oðlu Düþünür hayatýný, yaþananlarý Tekrar umut eker yüreðine O ýþýðý görünce gözler güneþ olur Kurtulunca kederli zaman diliminden Dönünce geriye yanlýzca hafif tebessüm eder Demek her þey biter ve gider der Sonra kendine öðüt eder Umut, çaba ve Hak yeter.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ziyabalcioglu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.