Bir rüzgâr, esti. Kopardý darmadaðýn etti bizi. Ne yaprak býraktý ne bir dal gövdemizde. Hiç bilmediðimiz bir tarafa savurdu, savurdu durdu hepimizi. Bizlere bile sormadan Ne ana ne baba ne bir kardeþ býraktý. Silkeledi, gövdemizden hepimizi.
Bir rüzgâr, esti. Dað, taþ tepe demedi dolaþtýrdý durdu bizleri Her birimizi bir tarafa savurdu. Kanadýmýzý kolumuzu kýrdý. Yorgun düþtük sonunda. Konuk etti bilmediðimiz diyarlar ayrý, ayrý her birimizi. Ve! Yerlerimizi beðendik, kök saldýk, konuk olduðumuz yerlerde Kimimiz kök saldý büyüdü durdu, kimimiz çoðaldý durdu, Kimimiz azaldý. Unuttu topraðýmýz bizi.
Bir rüzgâr, esti. Kopardý bizleri, yerimizden. Hayal oldu daðýmýz, taþýmýz barkýmýz topraðýmýz. Sonunda bizler! Unutmaya mecbur kaldýk, burnumuzda tüterken kendi öz yerlerimizi. Konum komþu arkadaþlarý kimler kaldýysa yaþayan hayatta bir, bir unutuldu.unuttuk. Þimdi el olduk, kendi yerlerimizde Deðiþtik. Tanýnmaz insanlar olduk. Rüzgâr savurdu attý’ da her birimizi.
Üzülüyorum. Üzülüyorum, çünkü rüyalarým anýlarým rahatsýz ediyor beni. Tanýdýk yüzler tanýdýk yerler giriyor’ da, rüyalarýma. Her gün her gece Ve! Piþmanlýklarým býrakmýyor beni. Her geçmiþi anýþýmda, çocukluðum gençliðim çýkýyor karþýma. Ýþte bu yüzden! Yýllardýr piþmanlýklarým, güldürmedi güldürmüyor beni.
30 Ocak 2016 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.