SARAYKÖYÜN SUSKUNLUĞU

Atký misali boynumda kaldý rüzgârlar
Ve ikindide yaðmurlarý beklerken
Mavi ilkbaharlar susuyor mayýsýn sýcaklýðýnda
Hüzünlü bir akordeon çalýyordu Nisan;
Mayýsýn bulutlarýna,
Hiç görmeden
Öylece sensiz…
Bense düþlerimi saklýyordum Sarayköy’ün suskunluðuna
Þimdi uçurtma olsaydým gözlerinde
Sonra bulutlarda uyurken
Gözlerinden yelken açardým yüreðine,
Kýrýk camlardan toplarken düþlerimi
Yine de sana biriktirirdim yýrtýk takvimleri,
Rüzgârlar eserken kýzýl göklerden yüzüme
Hüzünlü bir akordeon çalýyordu Nisan…
Düþünüyorum...
Saçlarýna yaðan yaðmurlarýn üzerine açan gökkuþaðýna,
Kuþlar konardý
Renk renk gözlerime sarýlýrken,
Ve ben ilk kez sapanýmýn kýrýk olduðuna sevindim
Ve ben ilk kez kýrgýnlýðýma diktim bir çiçek
Anladýðým da;
Benim geçebileceðim yolda,
Senin aslýnda kýrýk bir köprü olduðunu gördüm
Ýþte o zaman öteki uçurumlardan geçtim,
Ve ben ilk kez güldüðümü hatýrladým arkama bakmadan.
Hüzünlü bir akordeon çalýyordu Nisan,
Þimdi hoþça kal bile diyebilirdim sana
Son yapraðý düþerken,
bu aþkýn içinden baðýra Baðýra…
Adýn olmayacaktý o son þiirlerimdeki limanlarda,
Belki baþka limanlarda da olmayacaktý
Kaybolacaktýn…
(Kayboldun da…)
Seviniyorum...
Hüzünlü bir akordeon çalýyordu Nisan,
Ve hüzünlü bir akordeon duyuluyordu
Sarayköy’den…

19.12.1999/SARAY…
SAAT–17:33:38
B.BÝRÝCÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: