cennetin aşkını ateşe öğretmeyin

ateþ çýrpýnýyor bak çarptýðýnda bedene
ihtiyarlamýþ bir yüce kaya sýmsýcakken
can yakmadan savrulmak ister
geceyi üstüne saldýðým rüzgar
uslanmaz tavýrla saldýrmak söndürmek beyhude iken
ýsrarýn ne iþen yarar

ey! gözüm önünden akýþan nehir
katýp göndermiþtim çocukluktan arda kalaným
mesut bahtiyar birikimlerim neredeler, haniler
gün aydýnlýðý beklerim, yoksa
karanlýkta ne iþim var
üþüyorum ondan yaktým ateþim
neden caným üþütüp dururlar

son limana yakýn dediler uðradým
iþim yokken burlara, can gezmek istiyor can
konakladým öðrendim, tanýdým sesinden
zulüm her yerde kol geziyor

inan dense inanmazsýn gene de yoklan kendin
bak, koca kaya yangýnlar içinde üþüyor
kefen biçmeye gelme gene de
henüz erken, sana vermez ister caným
kendin bilir zamanýn,sefil azrail

gölge takmýþ gezerim libas üstüne
kutpumda bir cebim karýnca besler
ýssýzlýk yayan güneþsizlikten ölü doludur diðeri
cenabet gezer kokmuþ cesetler, kapkara yüzler
ölüme iþkenceyi kim öðretti size
hamurum kendim yoðurdum kendim piþirdim saf ateþte

ýlgýt ýlgýt yanarým taþtan ördüm ocaðým
kendim yanar giderim, sýska bir köz var önümde
hüzün ateþim yüksek ruhu dar, suyu bulanýk
þimþekler çaktý çoktan, ocaðým paramparça
hala sýmsýcak gülleri piþiyorken ateþte
cennetin aþkýný ateþe öðretmeyin
soðutmadan sýcak caným, erkenden gömütle meyin.
27.01.2016 11.45









Sosyal Medyada Paylaşın: