Hani Rab’ bin meleklere “halife yaratacaðým” demiþti, Muhammed’in hürmetine, Adem’le Havva gelmiþti, Ýblise inandýlar, kaderleri birden deðiþti!
El açtý Adem “Habib’inin hürmetine baðýþla bizi, Muhammed’in hatýrýna, affet ve kavuþtur ikimizi!”
“Yâ Adem! Habibimi, Muhammed’imi zikrettinde! Henüz yaratmadým Onu, halbu ki, bilmektesin sende! Onun hatýrýna yaratýldý kevn-ü mekân, hatta sen bile!”
“Allah’ým! Gördüm isminle ismini yan yana, Yazýlýydý Arþ-ý Âlâ’da, gözümü açtýðýmda.”
Ne zamanki, Adem’le, Havva ihraç edildi Cennet’ten, Ademoðlu çekmedi hiçbirþeyden, çektiði kadar Ýblisten. Kýyamete kadar sürecek bu savaþ, ne gelir elden!
“O olmasaydý, bu âlemi yaratmazdým!” Dedi Mevlâ, affetti, Adem ile Havva’yý. Adem ve Havva ile þenlendirdi, Cebel-i Arafat’ý!
Ýþte o gün, bu gündür, devam etmekte, insanlýk, Dünyayý sardý, dostluk ve düþmanlýk,. Dostluk:Hak cenahýnýn vazgeçilmez gür sesi! Düþmanlýk:Batýlýn cenahýnda Ýblisin pis nefesi!
Sosyal Medyada Paylaşın:
kilicbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.