bütün yolculuklar oradan baþlar
oradan uðurlanýrsýn
dost, akraba, hýsým
yakýn çevredeki tanýdýklar
yine orada son bulur
orada güleryüzle karþýlanýrsýn...
göz göz odalar
içinde bir hengâme
o dalar, bu dalar
doluverir odalar(?)
bir tren düdüðüyle
bir çýðlýk kopar içinde
çuf puf, çuf çuf puf, çuf puf
buharlý bir lokomotif;
uçar gider yüreðin duman duman...
biri sað, biri sol
ne kadar hüzünlü
o kadar uzun
kaygan, ýslak
ömrünce gidilen yol...
deniz yolculuklarýndan büyük zevk aldým
albatros kanatlarýnda
mavi tuzlu sulara, okyanuslara daldým,
ama en çok kara istasyonlarýna takýlýp kaldým
gezip dolaþtým daðlarý,
sürmeli ceylan, sümbül kekik
ara istasyonlara daldým
tünellere girdim çýktým
uzakdoðu’ya; gözleri çekik
japon denizi’ne kadar uzandým...
ne zaman trene bindiysem
sevdalandým hüzünle...
son yolculukta rampa yukarý
aðýr aðýr, çýkýp gitmiþti bir tren
hani o beni, ardýnda daðlarýn
güzel atlar ülkesi’ne,
erciyes’in tepesine
alýp oradan zaman zaman
gün batýmýndan sonra
hesperid’lerin elma bahçelerine
ay’a, yýldýzlara kadar götüren...
hâlâ bitmedi yolculuk
biliyorum
o göz istasyonunda karþýlayacak yine beni
elinde tomurcuk güller
güleryüzüyle, filizlenen gül çocuk...
aðlama, aðlama, aðlama, aðlama
aðlama; boðulma hýçkýrýklara
gittin diye beyaz mendil sallama
orada biner, orada inerim
göz göz; içinde sinerim
daha gelemedik sona
varamadým gözündeki son istasyona...
Þaban AKTAÞ
26.01.2016