YALNIZIN ŞİİRİ

Sessizliðin kýrsalýndayým
Ve diþlerimin arasýndan dökülen;
Silikleþmiþ birkaç kelime,
Hani can yakan yürek yangýnýndan çýkmýþ,
Ýsten dumandan kapkara,
Tam yanacakken,
Tam da yanmýþken sýyrýlýp çýkmýþ,
Konuþulmasa da olurmuþ,
Birkaç yaralý, yorgun ve kýrgýn kelime,
Sessizliðin kýrsalýnda ve yalnýz…

Hâlbuki
En kalabalýðýydým ben insanlarýn,
En aðýz dolusu güleni,
En neþelisi
Ve en öfkelisi.
Tutkularýmdan alev alýrdý güneþ,
Sevgimle ýsýnýrdý yeryüzü,
Þefkatimin yumuþaklýðýnda yok olurdu nefretler.

Oysa
Kendimi bile görememekteyim aynalarda þimdi,
Gölgem uzadýkça uzamýþ bedenim kayýplarda,
Ruhum uçup gitmiþ yokluðun kollarýna.
Varlýðýmý kaybetmiþim,
Varlýðýný kaybetmiþim,
Kaybetmiþim.

Sessizliðin kýrsalýndayým,
Sensizliðin bozkýrý
Ve yalnýzlýðýn aman vermez çölünde
Ve bir baþýma…

MESUT ÇÝFTCÝ

Sosyal Medyada Paylaşın: