biliyorum mutlu deðilsin sende
yüreðime kadar doldurmuþken seni
üzerime yürüyen gecelerden kaçamayýþlarýmý izlerken ?
tutuþan sevdamýzýn üþüyen þiirlerinde gezinirken ?
býraktýðýn yaranýn acýsý bile acýrken
iki büklüm kalan halime ?
boðazýma kadar dayanýrken dilimde sýzlayan ah’lar
boynunu büker düðümü açýlmayan adýn..
tek söz düþüremem
gözümün tuzlarý karýþan dualar yerleþir
kuraklaþan dudaklarýma.
küle döner tenimde
kötürüm býraktýðýn tüm umutlar
hicranla çöker kara bulutlar
içime yaðar
yaðmurlarla yýkanan tüm küfürler...
yalnýzlýðýmý yansýtan
dað gibi kýrýk aynalar yýkýlýrken üzerime
koca bir sancý oturur
ezilir umutlar göðsümün ortasýnda
sýkýþýr kalýr boþluklarda
çýkýþý bulamaz acýyla bölünen nefesim...
yine de vazgeçemem
dualarla tazelediðim sabrýmla
dudak ucuyla öperim yokluðunu
isimsiz gömdüðün bu þehrin kaldýrýmlarýnda
caným yanar da ýsýnmaz bedenim ..
yokluðunla alevlenip sustukça sessizliðim
sabaha uzanan tüm tenhalarda
buz kesilse de yetimliðim
karanlýk bir bekleyiþle sývarým felçli kalbimi
içirdiðin yeminle birlikte
ne kusabilirim içimden seni
ne aðlayýp düþürebilirim gözlerimden
ötesi yok inan
genzime takýlýp kalýrsýn iþte öylece...
elysa