NAZIMA DAÝR
Þu çýnar aðacý var ya þu çýnar aðacý
Beklemekten yorgun düþtü
Yaný baþýnda ki taþta öyle
Ya toprak be Nazým ya toprak
Oda hasretten kurak düþtü
Kara denizin dalgalarý
Yýllar var sessiz sakin
Her geçen vapurda
Seni bekliyor hala
Senin mavi gözlerinde sürgün
Bizim gözlerimiz dopdolu hüzün
Gönlümüzde dizlerimiz de yaþýyorsun
Ve yaþayacaksýn daima..
Þuan aça bilsen o deniz mavisi gözlerini
Göre bilsen emek çimin halini
Duya bilsen hani özgürlüðün cýlýz sesini
Aðlardýn o deniz mavisi gözlerinle
Aðlardýn be Nazým...
Yok artýk o karlý kayýn ormaný
Þu fabrika bacalarýndan tüten hep onun dumaný
Yoklar öyle çok ki be Nazým
Var olanlarsa býraktýðýn gibi ayn
Mesela özgürlüðün adýný anmak yasak hala
Yaþýn on dört on beþ olmuþ ne fayda
Bulursun inan kendini mapusta...
Anlayacaðýn usta...
Güneþin etrafýnda yýllarca dönüp durdu bu dünya
Sana ulaþmak imkansýz hala
lakin ümitsiz deðilim, olmayacaðým da asla
Bir gün mutlaka usta
Kalemimle selamýmý ulaþtýracaðým sana
Ve bir gün mutlaka
Bu vatan topraðý basacak seni baðrýna
Bir gün mutlaka usta
Recep Þikar
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.