O Hiç Kimse
Bir þiir daha iliþmeli
Kapýlarý kapanmadan yarýnýn
Köprüleri yýkýlmadan ömrün
Ýliþmeli de kimden kime gelmeli
Yokluðun gözü kör olsun diyerek
Olmayan mutluluða da þiir yazýlmaz ki
Hele alýþkanlýkla sevilen hiç kimsenin þiir iliþtirecek
Bir kalbi olmaz ki
Þiir dem tutana kadar
Yokuþu sökene kadar umut diyip yahut beklesem mi
Zaten zýkkým gibi bir gecenin
Hafýzasýndan yeni ayrýldým
Ýt ürümüþ kervanlar yürümüþ dýþarýda
Benden baþkasý kalmamýþ elimde
Kilitleri açýlmýþ þarkýlardan akýp gitmiþ
Onurlu yalnýzlýklar
Yine karanfiller gibi
Kalýn bir kitabýn arasýna saklanmýþ huzuru arýyorum
Bir ýslýk telliyor rüzgarýn hýrçýnlýðý
Ýlk el hüzünlerimi hatýrlýyorum
Sen ben o derken ne çok gölge yapýþmýþ
Üstüste hep o hiç kimseyi beklemiþim
Þiirden þehirler kurup
Köyler daðlar inþa edip
Kelime akarsularýndan göller edinmiþim
Büyük bir kelime
Küçük de bir kelime
Ýkisinin içinde arasýnda yolunda olan da
Bambaþka bir kelime
Aþk gibi delilik püskürten
Yanardaðý aðzý ise þiir
O þiirin magmasýysa kalbim
Yok evveli böyle deðildi
Daha evveli bir baþka maþukluk
Bir diðer yiðitlikti umut
Þimdi daha kendini bilmeden
Söyletmetden ahvaline
Yarýna yakýþan olmak derdiyle
Hýçkýra hýçkýra þiir kertiyor nefesime