SEVDA ATEŞİ

SEVDA ATEÞÝ

Ne anayý yardan ayýrmak mümkündür,
Ne de yârden anayý.
Ruha can üfleyince yaradan,
Emir verir ve der ki;
Doðuncaya kadar ana rahmiydi sana ev.
Ey insan, doðdun ve þimdi anayý sev..

Anayý sevmeyi bilir gönül, fýtrat olarak.
Daha sonra da yâr sever,
Kendine bir yâr bularak.
Tene bürünür ruh,
Ýntizamlarýn en intizamýyla.
Can bir baþka anlam bulur sevdayla.
Sever sevilir, mutlu olur sevdayla.

Elbette her gönül anneyi sever önce.
Anne sevgisi gönle girince,
Yâr sevdasýný da öðrenir gönül.
Yâr sevdasýyla her an bilenir gönül.

Manasý yoktur hayatýn yoksa sevda,
Keþke her an gönle aksa sevda.
Cehennem ateþini imrendirip,
Alev alev yaksa sevda…
Seven gönül öldüm sanýr,
Bir an bile gönülden çýksa sevda.

Sevda ateþidir hakiki ateþ ki ondan ala ateþ yok.
Gönle doðan güneþtir yâr ki ondan ala güneþ yok.
Bazen sularý ýslatýr sevda ile insan,
Bazen de ateþi yakar.
Sevda ile sular,
Aþaðý deðil, yukarý akar.


Mustafa EROL
15.OCAK.2016
Manavgat / Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: