Çocuk ve Dünya

Uyuyordu çocuk!
Sýcak yataðýnda,güvende,annesinin mis kokulu koynunda,
babasýnýn þefkatli kanatlarýnýn altýnda.
Gözleri kapalý mýþýl mýþýl uyuyordu çocuk.
Her þeyden bütün kötü þeylerden habersiz.
Hayatý, en çokta insanlarý tanýmadan.
Ýdeoloji neydi hele onu hiç bilmezdi çocuk,
ölümü,kini,savaþý,barýþý anlamaz ki çocuk.
Anne ve babasýnýn yanýnda gözleri kapalý uyuyordu çocuk.

Önce güçlü bir ses duyuldu!
Sonra gecenin karanlýðýný aydýnlýða çevirdi birden!
Bu bir lamba deðil,ýþýk deðil,güneþ hiç deðildi.
Alevler aydýnlattý o anda geceyi!
Her taraf yýkýk dökük her taraf kan!
Ve hala uyuyordu çocuk, fakat bir farkla.
Acýlar içinde ölüyordu çocuk!
Babasýyla birlikte melek olup göðe yükseldi ruhlarý,
yangýndan yükselen dumanlarla birlikte.
Bir deðil iki deðil üç deðil, onlarla birlikte baþka canlarda melek olup,
yedi kat göðe yükselip bu kirli dünyayý terk ettiler.
Uyuyordu çocuk!
Anne ve babasýnýn kollarýnda kendini güvende sanarak.
Gözleri kapalý uyuyordu!
Hayatý tanýmadan!
Fakat insan denen canlýnýn ne kadar kötü olabileceðini anlayarak!
Ölüyordu çocuk!
Yaþadýðý kýsa hayatýyla ve sevgi dolu kalbiyle,
babasýyla el ele cennete koþuyordu çocuk...



Ö.E
Sosyal Medyada Paylaşın: