Bugün kaldýrýmda yürürken fark ettim; Ýnsanlara olan güvensizliðimi. Deðiþik tipler gördükçe oðlumu kolundan Bir o tarafa, bir bu tarafa çekiþimi. Bazen kýzdým kendime, kibir mi ediyorsun ey nefsim! Diye ... Ne kadar da acýnacak hale gelmiþiz böyle, Ayný ülkenin vatandaþý, ayný dinin mensubu, Ayný þehrin insaný ve daha bir sürü ayný þey. .. Bu kadar ayný varken, nasýl bu denli baþkalaþmýþýz. Neden kimselere gülümsemez olmuþuz, Yada aðlayana mendil vermeyen. Herkes cüzzamlý sanki, öylesine bir kaçýþ. .. Ýçim acýyor mesela, Yüreðimde birsürü eskiler ölüyor: Komþu sohbetleri, Kahve muhabbetleri, Çelik çomak oyunu, Ve daha niceleri. .. Ýnsanlýðýn bittiði yerde insan kalabilmek dileðiyle. ..
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmak302 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.