BAHAR GELMİŞ NEYİME

Bahar gelmiþ topraðýn üstündekilere...
Altýnda yatana,kýþtan kalma bir ýslaklýk býrakmýþ.
Cývýl cývýl öterken yukarýsý,
Aþaðýdan ses çýkmaz olmuþ.
Ýnsanýn güneþi görünce öleside gelmiyor be!

Bugün bir hastanenin bahçesinde
Saatlerimi geçirdim.
Üzerinde destanlar yazan bank ýn
Orta yerine oturdum.
Ne garipti ölmek zorunda kaldýðýmýz bu dünyada
Yaþamak uðruna nasýlda direniyorduk...

Insanoðlu kadar aciz bir varlýk nasýl baþ kaldýrýrdý ölüme.
Kendi yaptýðý evin altýnda can veren,
Ürettikleri kadar güçlü,
Ürettiklerinin karþýsýnda aciz...

Sonra yine aþaðýyý düþündüm.
Belki daha dün otururken üzerinde
Bugün altýna kimler girdi diye...

Sevmeler,sevilmeler,ev bark,þan þöhret...

Yemiþim dünyanýn yalan malýný.
Kaç tane hayal,girilmemiþ sýnav,almak yetiþmeyen ev,
Belkide yarýna yemek üzere geceden ýslanmýþ fasülye...
Yenmeyen,yenemeyen
Alýnamayan,yetiþmeyen...

Off diyorum derinden nice yiðitleri yedin ölüm.
Bilal i habeþi diyor ya;
Efendimiz topraðýn altýndayken ben nasýl basarým üzerine...

Tam da onun gibiyim bu saatlerde.
Evvela resulüm,ardýndan nice koç yiðitlerim
Altindayken üzerine basmaya haya ediyorum...





Sosyal Medyada Paylaşın: