Vuslat

Usulca
parmak uçlarýmda yürüdüm küçücük adýmlarla.
Dikiþ attým dünden kalanlara .
Kaybolurken Ney’den damlayan notalarda.
Söyle Derviþ; cevap var mý bana bu tarafta.

Yönümü bilmeden baþladým yol almaya.
Bölük bölük ruhumun parçalarý kalmýþ
her hayatta.
Eksildim mi,
çoðaldým mý zamanla?
Ama....ya zaman yoksa..?

Mum ýþýðýnda baktým avuçlarýma.
Kýnalý ellerimin çizgilerinde gizlenmiþ göremediklerim.
Oku..! dedi.
Sunulan kitabýn bembeyaz ýþýðý kör edercesine beni;
çekti getirdi saf Sevgi ile karþýlayan Ayna’mýn karþýsýna.
Bir toz zerresiyim sadece, binlercesi gibi.
Semâ edip döndükçe ýþýða,
süzülüp gitti Tennuremin eteklerinden karma/þa.

Bir parçam da burada kaldý mutlaka.
Meram da, çocukken gölgesinde uyukladýðým aðacýn altýnda.
Vuslat zamaný geldi, Nisan yaðmurunda.
Aþk yolcusuyum ey Derviþ.
Huu deyip girdim sýraya.
Medet umuyorum Dergâh kapýsýnda.

Bir toz zerresine yer var mý bu gökyüzü altýnda?
Sosyal Medyada Paylaşın: