ÇOK SONRA ANLIYORUM

Sensizliðin orucunu tutuyorum sevgili
Aslýnda tutmaya çalýþýyorum demek daha doðru
Gönül hep sana, sevgine aç…
Alýþamadým sensizliðe….. Nasýl alýþayým ki…..

Gelsen diyorum kendi kendime
Bir kez olsun gelsen
Bu aþksýzlýktan sersefil olmuþ halimi görsen
Vuslatýmýzýn baþlangýcý olan ezanýmýzý okusan
Yine sevsen beni, yine sevsem seni..
Olmaz mý…? olmaz tabi, niye olsun ki ben kimim ki….

Gönül beden denizinde boðulurken her saniye
Keskin bir býçak soluma saplanýyor
Ýçim kanýyor ve ben yine “yar” diyorum Bilal hükmünde
Sonra “dar” diyorum bu yürek beden yükümde dar, dar……

Sen gittin ya benden, aklýmda seninle gitti…
Senden, sevginden gayrý hiçbir þey düþünemiyorum..
Avutmuþum bana gönül diye býraktýðýn þeyi
Ve unutmuþum beni hatýrlatan her cümleyi…
Unutmuþum iþte…..

Öyle hasretim ki sana, sevgine, tek bir sözüne…
Senden gayrý âmâ bu gözler, bakmadý hiçbir fani gözüne…
Bakmadý, bakamadý…..

Sensiz gönlümdeki aþk pusulasý hep acýyý gösteriyor
Ne önümü ne de yönümü biliyorum
Býraktýðýn anýlardan oluþan, dert deryasýnýn her bir katresinde
Can veriyor bu can…. Ölüyorum yar ölüyorum….

Çok sonra anlýyorum…..
Bu sefilliðimin sebebini çok sonra anlýyorum….
Bir söz vardý, sürekli söylediðim ama hiçbir zaman anlamadýðým….
“Bu fani dünyada aþýklýk mesleðini seçen kiþi:
Makam, mevki ve de mertebe beklemesin!
Bir ömür çýraklýktýr iþi…”
Evet iþte bu söz, bu söz her þeyi anlatýyor aslýnda…

Bazý yollara baþ, bazýlarýna taþ konulur ya hani…
Bende senin yoluna her saniye gözümden yaþ koyuyorum sevgili…

Çok sonra anlýyorum yanýldýðýmý yar…..
Ben aþk yolunda koþtuðumu sanýrken;
Her engelde düþüp, emeklediðimi görememiþim…
Anlayamamýþým…
Aþka gebe olan her gözyaþý katresinin ummanlara döneceðini…
Aþka dair sorularý ne kadar çözsem de birbiri ardýþýk,
Daha çözemediðim sorularýn ardý bilmem kaç þýk olduðunu…
Anlayamamýþým…. Görememiþim…

Gönlümün kalemime hükmettiði kadar seni yazýyorum
Devrik cümlelerimin, gizli özneleri oluyorsun yar…
Þimdi seni bulmak için; gönlüme yüklem diye koyduðun bu aþka,
Hangi soruyu sorsun, bu dilsiz kalem….

Hadi sordu diyelim…
Alamadýðý cevaplara mý yansýn…
Yoksa düþleyip de kalamadýðý senin gönül evinin soðuk duvarlarýna mý dayansýn…
Söyle sevgili söyle ne yapsýn …?

Denemedim mi sanýrsýn yar…
Yazma dedim, çizme dedim, çözme dedim ama NAFÝLE….
Gönül kanýyla hayat bulan bu kalemin dilinden,
Düþürmeyip, ikrar ettiði tek þarkýdýr ismin…
Anla iþte yar… anla….
Gönül sevgisinden oluþturdu bunca yazýtý…
Aþký karþýlýklý bildi çünkü;
Düþünmedi olursa bir gün ya zýttý diye düþünemedi
Düþünemdi yar… düþünemedi….

Yazan: Eza - Berkefti
Sosyal Medyada Paylaşın: