Üzülme düþtüm diye, Düþmeden öðrenemezsin yürümeyi, Yürümeden gidemezsin uzaklara Ve ancak uzaklar öðretir sevmeyi…
Yaralarýnýn kanamasýna aldýrma, Kanamadan kabuk baðlamaz hiçbir yara. Kabuk baðlamadan yaralarýn, iyileþemezsin unutma Ve yaralarýn olmadan öðrenemezsin insan olmayý.
Ýncitmeden yaþayabilirsin belki, Ama incinmeden yaþaman imkânsýz, Muhakkak kanayacak bir yerlerin Ve muhakkak yaralanacak kalbin.
Sargý bezi ve merhem ararsan, Yaralý yerlerine kalbinin, Geriye bakmayý bilmelisin, Geride býraktýklarýný görmelisin.
Ancak zaman ilaç olur sana Ve ancak zaman kabuk baðlatýr yaralarýna, Sýcaðýyla hissetmediðin acýlarý, Ancak zaman verebilir ve unutturabilir sana.
Acýlarý da olmalýdýr insanýn, En az sevinçleri kadar, Yoksa ne insan olabilir insan Ne de insanca yaþamayý öðrenebilirsin inan.
Ne durumda olduðun deðil, Ne kadar umut ettiðindir önemli olan. Umudu yoksa insanýn, Yarasý olmasa da yaþayamaz inan.
Þimdi… Sevgili Dostum…
Üzülme düþtüm diye, Düþmeden öðrenemezsin yürümeyi, Yürümeden gidemezsin uzaklara Ve ancak uzaklar öðretir sevmeyi…
MESUT ÇÝFTCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut.çiftci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.