Kendi Kendimize

akþamla kýþ yürümüþ olur üstümüze
arka sokaklarda kömür kokusu
bir de
serseri ve boþvermiþ kediler
sonu her adýmda deðiþen öykümüze yoldaþ
caddeye yakýn herhangi pencerede solmuþuz...
ýþýklar dalar gözlerimizin içini
yabancý gölgeler geçer uykumuzdan
içleri karanlýk arabalarda kaybolur
suskunluðumuz...
yayý bozuk yataðýn kenarýnda
baþlayan köþe kapmacada
kendimize doðrulttuðumuz
namlunun ucunda çocukluðumuz
düþlerimizde de tepeden týrnaða
vuruluruz...
vuruluruz
ömrün anlatmaya yetmediði
öðlen sonlarýnýn
buruk umuduna...

soransýzýz bu ara melodide
adýmýz sýrf ölümüzü ayýrd etmek için
dýþýmýzdaki sessizliðimizden
bir hohlamayla göðü ýsýtmaya güya
yattýðýmýz yerden konuþur olmuþuz
kendi kendimize...
en azýndan
otuz yýl öncesinin kentindeyken
klasikçe kolayýndan sevmekle yükümlü
balkon kuþlarýna ömür biçmeden
sakince aðlayarak bir de
uzak gülüþlerine
ilk ve son halinin
çocuk hayalinin
tek gerçek mutsuzluðumuzun...
notalarý kayýp bir þarkýyla maðlup
saklandýk satýr aralarýmýza
buluþtuðumuz her noktadan sonrasýna
bir baþka kendimiz eklemeye yenik
birbirimize istemeden acýmasýzýz...
isteyerek de farksýz...








kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: