Sessizlik vardý ortalýkta. Çýt yoktu. Konuþmak yasaktý. Mistik bir havayý solumaktan baþka. Yalnýzca bir annenin eli dolaþýyordu baþýnda titremekten yorgun. Gözleri desen kan çanaðý. Son nefesti verilen iþte o anda.
Bir ara gözleri aralandý. Bakýndý. Hayal meyal bakýþlarýna annesinin yüzleri takýldý. Hafifçe gülümsedi Bir umut doðdu, eller ellerle buluþtu herkes sevinçten aðladý. Ve sonra! Umutsuz gözler, yeniden kapandý. Baþ birden düþtü, yana.
Ölüm melekleri dolaþýyordu etrafýnda Sonsuzluða alýp götürmek istiyordu beyaz gelinliði içinde onu. Ölüm belki kurtuluþtu Belki deðildi. Son nefesini vermeye hazýrlanan hastaya orada.
Ve! Son kez açtý gözlerini Umutlarýn tükendiði bitti sanýldýðý bir anda. Belli belirsiz etrafýna Gözlerini dolaþtýrdý etrafýna Kýsýk bir sesle, Allah sözü döküldü solmuþ dudaklarýnýn arasýndan Sonuç deðiþmezdi. Bir ruh daha bedenden ayrýldý hazan vaktinde Son nefesini verdi Gözyaþlarý içinde baþ ve kollar düþtü birden yana.
4 Ocak 2015 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.