Üþüyor be adamým, Ýnsanýn özlemi üþüyor… Burnunun direklerinden, Ýndiremiyorsun bazen, Gideremiyor hiçbir þey ! Hiçbir þey…giydiremiyor…. Tadý da çok buruk oluyor hani.. Yazýn sýcaðýnda üþünür mü hiç ? Buz kesiyor her yerim, Nedendir ? bilmem ama… Hikayesini anlatamayan Ýnsanlarýn ecel’inden korkarým… Bazen, sensiz tek baþýma Yanmaktan çekinirim. Güneþin alnýnda Bir ömür çizgisi gibi hissederim kendimi, Ve bazen.. Bir ömür törpü’sün de Rendelenmiþ ýhlamurlarýn Kokularý kadar…susarým. Üþüdüðüm kadar boyun büker, Yetim postallarýmýn Baðcýklarýna düþlerimi asarým. Bir karýncalanma duyarým, Ayak tabanlarým da. Eceli gecelere paralel, Getirmesin diye bir el, Ben, hep böyle karanfil karanfil, Hayýflanýrým ya Kendi kendime… Belki sen olsan yanýmda, Sen…düþ yeþili, Gerdanýný açarsýn bana, Mercan adalarýndaki, Papatya beyazý makbul, “Ben”li düþ yastýklarýnýn, Gün doðumu öbeðinden, Hisseme düþen yönünden, Ve aziz iki göðsünün En namahrem yerinden, Bir baþlýk yer ayýrýrsýn gözlerime, Kim bilir…? belki de bir nefeslik , Sararsýn beni, üstümü örtmeden. Ýþte o zaman…Ben… Tufan kopsa içimde ! Kara kýþ aylarýnda bile Özlemini üþütmem…!
M.Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.