Öyle bir vedaydý ki giderken sen gözlerimden kaçýrdýðýn hüzünlü bakýþlarýn dilinde keþke yüreðinde buruk bir acý vardý gidiþinde gitme kal diyemedim
ah keþke keþke biraz daha kalabilseydin keþke hiç gitmesem diyen bakýþlarýn cýz diye yaktý içimi arkandan el sallarken ben gitme kal diyemedim
þartlandýrýlmýþ bir yaþamýn esiri kaderin kurbaný saydým gitme kal diyemedim
yavaþ yavaþ uzaklaþýrken bende býraktýðýn öbür yarýnla epeyce sohbet ettim öteki yarýn da kalmak istediðini söyledi ama ya çevre ne der komþular ne der hem kültürümüz de izin vermez diye ahraz kulaklarý saðýr eder gibi avaz avaz suskun çýðlýklar attýðýný söyledi gitme kal diyemedim
ve ben ayaza aldýrýþ etmeden epeyce bekledim titrerken dudaklarým yüreði prangalý idam mahkumu gibi sana gitme kal diyemedim
gittin ardýndan sadece buruk bir bakýþ ve iç çekiþle yetindim gitme kal diyemedim
Efkan ÖTGÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüma Efkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.