göðsümde kanayan sukûtlarýn çýðlýðý var derme çatma evler hüzünlendiriyor beni pencere kenarýnda solmaya yüz tutmuþ cam güzeli sessizce ölüyor can ciðeri
çürüyüp giden zaman sayacýndan kirli adamlar geçiyor sokaktan elinde þarap þiþeleri cebinde nazýmýn þiirleri düþünüyor yüreðine düþeni
hüzünlendim özünden gidene uzun kýþ gecelerinden sonra bahar göðüne sýðýndým bir çocuðun gözleri deðince maviye o da hüzünlendirdi beni
yüreðimin eskidiði yerde
elleri soðan kokan analarda buluyorum tesselliyi o süslü, allý pullu kokan nefeslerine sarýlýp bitecek bir gün zulüm bitecek hüzün diyorum
sonra bir çocuk çýkageliyor ahh!iþte yine hüzünlendim var olur mu yok olan þeyler düþmanlarýmý bile baðýþlýyorum!
þu yoksul geceler doyuruyor ruhumu pek zavallý oluþum hüzünlendiriyor beni tebeþirden çizilmiþ dünya her yerimizi hüzne boyadý müphem bir diþ aðrýsýyla kanadý uçsuz bucaksýz yüreðimiz
ahh yine hüznün dibine düþtüm !
sarýldým kuþ kanadýna yaz þafaðýna baktým olmuyor, yürüdüm! keþfettim tanrýyý gümüþ rengi dorukta kaldýrdým örtüleri bir bir o zaman gömüldüm þiirin denizine
/hüznümden þiir peydahlanýr kuþlar ve çocuklar düþer rahmime siz bakmayýn yazdýklarýma
ahh yine hüzünlendim.../
5.1.2016
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülden Demirkoparan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.