Yakýn bir ses duymaya ihtiyacý vardý sýcak bir el, bir köþeye sinmiþ suçlu gibi odayý darmadaðýn etmiþ gözleri hüzün kokuyordu... Hiç bulamadýðýný arar dururdu bir ana’ya takýlýrdý gözleri o bilmezdi; üzülünce mevsim sonbahar güller solar, hava hüzün kokardý... Dudak kývrýmýnda fýrtýnalar kopardý bu kente... Üzülme çocuk süt kokulu ellerini uzat bana sen fidan ben hazan Tomurcuk gözlerin çicekler açacak daha...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülden Demirkoparan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.