GÜLÜŞÜN SENDE KALSIN
Gülüþün sende kalsýn,ben gidiyorum
Kal deme,kalamam,kalmam
Gözlerinle veda ediyorum.
Her þey baþladýðý yerde bitiyor iþte
Ve de cam kesiði susmalarda
Hiç bir dille çözülmeyecek bilmeceydin.
Uykularýmý býçaklayan hayallere bile kýzamýyordum
Ýçinde sen varsýn diye FERÝYA!
Kasým da devrilip gitmiþti sonunda
Gönül aðacýmdaki dost yapraklarý düþürerek
Ben de binip gideceðim yürek kayýðýma
Ufukta batan güneþi yakalamak arzusuyla
Gözlerin alâim-i semâlar oluþtururken
Kirpiklerin ayý gölgeleyen bulut olmasýn
Engellemesin yakamoz parýltýlarýný
Martýlar yollarýný þaþýrmasýn.
Seyrine doyamadýðým köpükler gibiydi ellerin
Dokunamadýðým,kaybolmasýndan korktuðum
Ne olurdu sen dokunsaydýn FERÝYA!..
Demir demire ne yapabilirdi ki,
Ortada ateþ olmasaydý
Sen benim ateþimdin,biçimden biçime sokan
Daha söylenmemiþ sözüm,
Aynalara yansýmamýþ yüzümdün.
Ama aynalar sýrlarýný döktü
Kalem de kelama küstü.
Senli þiirler yazmayacak artýk
Senli þarkýlar söylemeyecek dudaklarým...
Kal deme,kalamam..
Ben gidiyorum.
Sende kalsýn gül/üþün Feriya!....
2-12-2015 /Ankara
Bilâl BÜTÜN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.