HİÇLİK

HÝÇLÝK
Gecenin, ucuna iki düðüm atýlmýþsa eðer,
Yalnýzlýk koltuk altýna, kor gibi sýrnaþýr.
Dipsiz bir kuyu yalnýzlýðýna düþersin yýldýzlarýnla.
Gökyüzünden boþalttýðýn ayrýlýðýn mermilerini
Yokluðuna sýkýp sýkýp býrakýrsýn gizlice…
Yedinde tuzlu hasret tadý kalýr gözyaþlarýnýn,
Tarak kabuðuna döner bütün özlemlerin.
Aklýn, oradan oraya koþuþturup durur.
Gelmediðin kadar uzaða gitmek istersin,
Ayrýlýða biçeceðin son hisseyi hesaplamadan,
Evrenin yüzündeki yara izlerini düþünüp,
Ay þahitliðinde, ten kavuran yangýna
Býrakýrsýn hasretlerini.
Asi bir kýzýllýk, simsiyah bir kararmýþlýk olur,
Ýki göðsünün iflah olmayan arasýnda,
Yüzündeki karanfil yapraklarýnýn kokusu,
Acýnýn duldasýnda ki dehlizlerine sýðýnýr.
Sabahýn alacasýný beklersin galaksi de,
Hiçlik… böyle aydýnlanýyor demek ki dersin…!

M.Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: