YÜREÐÝMÝN YÜKÜ Aðlatý’ma gümüþ týrpan Keskinliði atadým ey yar… Mazimin boðbozumun da, Siyah býrakma beni… Alabora olmuþ teknemin, Su alan girdabýnda okuduðum, Bitmemiþ hikayelerin Son noktasý etme beni. Ünlem gibi dik olan baþýmý, Virgül kadar eðdirme sakýn! Nafile çýrpýnýþlarým var, Hazan savrukluðundan kalma, Derbeder oluþlarýmý, Dipsiz kuyulara iniþlerimi, Kifayetsiz serzeniþlerimi… Çýkmaz sokaklarýnda, Çarp vuslat duvarlarýna birer birer. Yetimim mesafelerine, Hasretlerine,kirpiklerine asýlý, Sevdanýn düþlerine, belki ama, Bekliyor seni yüreðim yangýnlarýyla! Omzumda yük olman yetmiyor artýk, Yüreðimin yükü ol diyorum sana.
M.Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.