Ne zaman bir mevsime yaslasam þiirimi ... annemi kaybederim...
Doðum günümde öleyim yine
Bu kez uzunca bir mektup býrakayým
sana öldüðümü haber versinler
tabutumu mora boyasýnlar
ölü yýkayýcýlarý gelsin
içimdeki sýrlarý yýkasýnlar
k /anýyor desin birisi
kanamayý durduramýyoruz
su dökün diyeyim bol bol su
gömülmeden p/aklanayým ferahlýyayým
beyaz sabun olabilir saf temizlik için
oh diyeyim teneþirden kalkmak istemeyeyim
olmaz desinler çýrýlçýplak ayýp olur
beyaz elbisemi giydirsinler
çenemi kollarýmý baðlasýnlar
her yerimi sarsýnlar
sadece
acýk kalsýn kýna yakýlmýþ parmaklarým
hala k/anýyor diye baðýrsýn ötekisi
iç kanamam incitilince böyle
teneþirden doðrulup hýzla bahçeye kaçsýn
güzel ve zarif bir reverans versin ölüme
bu dünyadan geç /tin desin imam efendi
zaten hiç yoktum ki diyeyim
maskeli baloda toplananlara sorsun
hakkýnýzý helal ediyor musunuz?
helaller bitmiþ haklarýný helak etsinler diyorum
mezarlýk boyunca son bir gezinti
çukurum neredeyse orada dursunlar
kuþlarýma s/öz verdim
mutlaka bir aðaç kenarý bulsunlar
mezarcýlar çabuk kazýn yorgun yaðmur gibiyim !
beni kim indirecekse hamlettiðinde
karþýsýna dikileyim- dur! -diyeyim
ben kendim inerim annemin kollarýna …
sadece kanamam durmuyor yüreðimde
çukura gireyim hevesle uzanayým
çok uykum var lütfen beni hiç uyandýrmayýn !
kuþlarým doluþsun çukuruma
saçlarýmý özenle ç/eksinler
topraða kök salsýn annemin çok sevdiði saçlarým
ölen bütün sevdiklerimin topraklarýndan
birer kürek yedirsinler bana
anca geçer yüreðimi deþeleyen kuþ yarasý
anca geçer kanayan kekremsi acýlarým.
ölümler biriktiriyorum anne yanýna koþmak için ...
Ayþegül Aþkým Karagöz