KENDİMLE KONUŞMALAR...

Nasýl da uzaðýz þimdi birbirimize,
Olamazdýk deðil mi seninle?
Olmamasýna razýydým da,
Oluyormuþ gibi olmasaydý keþke.

Sana bir þeyler söyledim her seferinde,
Ýçimi yýrtarak,
Acýlarýmý çoðaltarak,
Azýmý çoða katarak,
Yaralarýmý tekrar tekrar kanatarak...
Sen de bana bir þeyler söyle.
Sen,bana benim duyabileceðim þeyler söyle.
Söyle!
Senin söyleyip de benim duyamayacaðým þey ne sence?
Bir düþünsene.

Gökyüzünü istedim ben,
Ýstedim ki mavisini içime çekmek,
Tek tek sevmek...
Ben böyleyimdir iþte.
Böyle gelmiþ,böyle de gidecek...

Keþke sesim deðil sözlerim ulaþsaydý sana.
Belki o zaman kat edebilirdik seninle þu sevda denen yolda.
Çünkü önemli olan sesler deðildir,
Yaðmurlardýr çiçekleri büyüten.gök gürültüsü deðil...

Umutsuz ya da korkak sanma þimdi beni.
Umut ettikçe her gün daha fazla kaybediyorum sanki seni.
Seni beklemek yine,bir boþluða bakar gibi,
Sanki seni hala daha sevmeye devam eder gibi.
Anlamýyorsun deðil mi?
Bunlarý neden dile getirdiðimi,
Veya ne kadar daha dile getireceðimi?

Geçmiþim...
Seni her gün biraz daha kaybediyorum.
Olmayacak duaya amin diyorum.
Söylesene...
Geçmiþ denen þey geçermiydi sence?

Zaman ne deðerli þeydir bende,
Rabbimizin bize ikramýdýr neticede.
Onu seninle israf etmek her seferinde,
Çekilmesi en zor iþkence,ne bitmez çileymiþ be!

Sen dört harflik bir çukursun sanki,
Gece...
Hiç düþünmeden atladým içine...
Neyse boþver þimdi seni,beni,bizi...
Konuþmaya baþladým yine kendi kendime...


Eda Erdoðan.

Sosyal Medyada Paylaşın: