Bir çiçek bahçelerde, bir kuþ ivecen; Akþamýn tuvaline düþürür gölgesini. Günün kýzýllýðýnda tutuþur penceren, Geçirir göðe gece, o karanlýk pençesini.
Yanardað aðzý gibi kaynar bir boþluktan, Anlarsýn kendine birden savrulduðunu! Akarken sonsuzluða emildiðin oluktan; Uzatýr gizli bir el kayýp çocukluðunu.
Ýpe dizili biber ve patlýcan kurularý, salça... Bakýr sinilerde tarhana bezeleri, küpte Zeytin... Kardeþlerin, annenin sesi, bahçe... Her þey birbirinin içinde, dipte!
Kýmýldar hayâl çocuk, eþyaya ruh üfler; Belleðe sarýlý film, beyninde karanlýk oda! Her þey dün gibi, dünyadan silinmiþ yüzler; O kadar canlý ki, aný demek zor buna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.