GİDEMEDİM
Gittiðin günden beri deðiþen pek bir þey olmadý buralarda
Kaldýrýmlar, sokaklar, dükkanlar bile hala ayný bu þehirde
Sadece sen giderken çiçek açan aðaçlar yaprak döktü birer birer
Týpký gönlümün umutlarýndan vazgeçip solmasý gibi
Birlikte gezdiðimiz park, saatlerce oturup güzel günlerin
Geleceðimizin hayalini kurduðumuz o çay bahçesi hala ayný bu þehirde
Deðiþen bir ben oldum sensiz kedere büründü ruhum
Sensiz bomboþ kalan bu koca þehre küstüm
Senin olduðun zamanlardaki kadar gülmüyorum artýk
Her sabah umutla merhaba demiyorum gelen yeni güne
Kendimi sensiz yabancý hissediyorum doðup büyüdüðüm bu þehirde
Eskisi kadar uyumuyorum, senden sonra kendime hiç iyi bakmýyorum
Sen giderden yalnýz gitmedin aslýnda, hayallerimi de alýp götürdün yanýnda
Artýk öylesine yaþayan bir bedenden ibaretim, sensiz ve umutsuz
Ruhum þimdi býraktýðýn acýnýn koynunda can çekiþiyor
Sen seni seven gönlümü yaþarken ölmeye mahkum ettin
Biliyor musun?
Kaç kez çekip gitmek istedim bu þehirden
Kaç kez eþyalarýmý toplayýp bir bavula yola koyuldum
Gidemedim her defasýnda vazgeçip geriye döndüm
Her köþesinde senin olduðun,
Buram buram sen kokan bu þehirden gidemedim
Senin hayalini bu þehirde bir baþýna býrakýp,
Senin gibi insafsýzca çekip gidemedim
Özür dilerim Sevgilim ben senin hayalini bile terk edip gidemedim
Ayþe KARADENÝZ
Þiirime ses olan can aðabeyim Mustafa KARAAHMETOÐLU’na gönül dolusu teþekkürler…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.