Penceremin önünde gün batýmýný izliyorum.
O anda gözlerimin önünde hatýralar canlanýyor.
Ýçim burkuluyor, yüreðim canýmý çok acýtýyor.
Seninle yaþanan güzel günlerin iz düþümü düþüyor zihnime,
Derin bir nefes alýp iç çekiyorum tüm hatýralara…
Bir zamanlar birlikte seyrederdik gün batýmýný
Bir zamanlar ne kadar da mutluyduk seninle.
Þimdi ise sen yüreðimden çok uzaklarda,
Bir baþka yürekte, bir baþka gözlere bakýp,
Bana ettiðin aþk yeminlerini onun için ediyorsun…
Bu gerçeði düþündükçe, yaþlar süzülüyor yine
Yaðmur bulutlarýna tutsak düþmüþ gözlerimden.
Biraz hasretin biraz da öfkem eserken yüreðime
Ýçimi kavuran sessiz bir feryatla isyan ediyorum
Bu tertemiz sevdama insaf etmeden kýyýþýna…
Söyler misin bu yaptýðýn alçaklýk deðil de nedir?
Ettiðin tüm aþk yeminlerini verdiðin sözleri unutup
Nasýl bir baþkasýný alabildin sana ait dediðin yüreðine?
Nasýl bir baþkasýný koyabildin benim yerime?
Sýrtýnda bunca ahým varken
Mutlu…
Mutlu olacak mýsýn sende?
Elbet bir gün sende çekeceksin bana ettiklerinin
Senin yüzünden çektiðim bunca acýnýn bedelini.
Piþman olup af dilemek için kapýma dayansan da
Yüreðin dayanýlmaz acýlarla paramparça olsa da
Þunu sakýn!
Sakýn unutma!
Asla affetmeyeceðim hain seni…
Ayþe KARADENÝZ
Emekleri için can aðabeyim babacan yürekli Mustafa KARAAHMETOÐLU’ne teþekkür ederim...