İyİmSeR BiR ŞiiR
...
Yaþam nasýl da kâhýrla dönüyor yer küremizde
bütün insanlýk acýlarýn yörüngesinde
suçlu sizsiniz diyor insanoðlunun geçmiþine
orada kan, gözyaþý, savaþ
burada çocuklarýn gözlerine korku ekilirken sevgi yerine...
hey tanrým nasýl da ruhlarýmýz savrulur
kahinler, zerdüþler, boyar uçurumlarý
örümcekler beynimizde semaha durur
Mevsimler bile þaþýrmýþken eksenini
elleri vicdanýndaydý hâlâ oniki ayýn
dünya en sessiz uðultusuyla mutlak soðurken
bütün yanlýþ kurgularýn -ortasýnda
ki insanlýk en çýkmaz sokaðýn yalanýnda paravan’sa
ve Darwin amca unutmuþsa kendi anatomisini
topraktan geldik, topraða gideceksen kesintisiz
ve yaþamak en kutsal nedeniyse varolmanýn
gülüm se me li’ ki gülümse
Tek sevincim tamda burada baþlar
o çok sevdiðim papatyalar
aralarken baþýný Aralýk’tan
ne kadar da güçlüler sabah kýraðýsýnda, gece ayazýnda
ve ben imrenirken kar kuþlarýna
insan olmaktan ve seni özlemekten tükenen cümlelerim var
mutlu olmaktan utanmak istemiyorum artýk s’aðýr evrende
Kýrlangýçlar göç ederken
anlatamadýðým ama senin anladýðýn hep o mecburiyetlerim
þiirlenesim var gecelerce
sonra delice sana koþasým var
dizlerimi karnýna çekip
babam yüreðinin hep o tatlý -en bilindik melodisiyle uyuyasým-
parmaklarýn öperken saçlarýmýn yetimliðimden
huzurla uyanasým var mutlu sabahlara
Ýstiyorum ki
en çok sýrtýmýnýn en keskin
gül bildiðim yaralarýndan sev
omuzlarýmýn tonlarca yetim aðýrlýðýndan öp
içime çekilen nefesi harla yavaþ yavaþ
iliklerimde köpük köpük taþan nâr-ý dindir
gözlerime kaçan tuzun tadýyla
beni sana taþýyan leylekler’ hicret etmesin sevdamýzýn kýblesinden
görüyor musun Aþk
havada en karasýndan bir kasvet
tepeden týrnaða kuzey
bir tek senin insanlýðýna hasret
þimdi düþlüyorum
düþle uyanýp seni sevmeyi öðrendiðim yerdeyim
o kentte
o karanfil bahçesinde
o efsunlandýðýmýz türbede
mevsim son bahar
günlerden Cuma
ve þaþkýnlýktan gözlerimiz yaðmurken
keþfettiðinde yüzümün kýrýlgan coðrafyasýný
tüm gönül kýrgýnlýklarýma bahar
babam kokulu ellerinle gökyüzü’msün
ahhh o nasýrlý ellerin defnederken içimdeki binbir acýyý
Öðrendik ki
mutluluk hormonunu içerken kök hücrelerimiz
iki ruh, iki beden, iki yürek
tek bir asal sayýda tekil biz’iz
Aþk yaþanýldýðý kadar güzel
yaþanýldýðý yerde özel
bambaþka asil bir tad býrakýyor sadâkatin gömüsünde
Dünyayý ve ölen insanlýðý
bizim, sizin, onlarýn aþký kurtaracak
hadi sevmeye baþlayalým
o küçük mahallelerin
dar sokaklarýn güzergâhýndan
kuzine sobasýnýn þefkâtinde olsun muhabbetlerimiz
ellerimizde bez bebekler, misketler
arkamýzda ne kin, ne nefret, ne öteki
en zengin, en þâþaalý fakirliðimizi yaþayalým yeniden
hadi ne duruyorsunuz
rengârenk sevgikuþaðý doðuracak yarýnlara
insan olmaya ihtiyacýmýz var
milyon milyon yürek, sonsuz ruhla hep bir umut- ileri...
...
Nagihan Ergül
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.