Babam

benim hüznüm aþk’tan deðil
baba sýzýmdan
babasýzlýðýmdan...
-yüreðim ki þubat çýðlýðýnda kovulmuþ vatanýndan-
hadi...
hadi uzat ýþýðýný baba
hicret ederken âmâ bedenimden
bir avuç gözyaþý
bir tutam baba hasreti çalacaktým sana!

***

...baþýmýn altýnda kuþ tüyü yastýk
sarýlýyorum henüz öksüzlüðünü yitirmemiþ hayallerime
farz edin
ellerim üþümüyor
yüreðim de
ölmüyorum yani özlemden
deviriyorum hüznün saltanatýný
samanyolunun ilk ýþýk dansýnýn
bilmem kaçýncý ayininde

sanki...
sanki sýlamdayým
ak kanatlý bir masalýn maviliðinde yüzüyorum
ardým sýra tanýdýk ayak sesi
-i r k i l i y o r u m-
’B A B A M’
kulaç kulaç döllenirken umutlarým
doðmak istiyorum sere serpe
iki belikli bir kýzýn
’bir varmýþ bir yokmuþ’ diye haykýran gözlerinde
ama...
ama nafile!

bir yaným dilsiz
bir yaným öksüz
sitemim çok
sitemim yok
hüznün flüt sesiyle coþarken sancýlarým
duruyor zaman yüreðimin ekseninde
çekiliyorum
kendi içimden apansýz...

-þimdi
þ u u r s u z u m!
k i m s e s i z i m!
ey ruhum gel artýk
g e l!
yükle saðýma ve soluma
babamýn sevgi cephanesini
nefesini nefesime üfle
üfle ki
son kez dirileyim ölümüne
haykýrýþlar biriktirmeden ellerime-

...öpülesi ellerinle kurduðun çardaðýn altýndayým þu an
bakýþlarým birbirini kovalayan balýklarý takip ederken
akýyor paramparça suretimin evlat akýþlarý
durduramýyorum...
ve hatýrlýyorum us’uma kazýnan dehþet anýný
en ölümcül uðultular esir alýyor benliðimi
en yýkýcý depremler oluþuyor coðrafyamda ard arda
telefon ahizesi kulaðýmda
kala-kalýyorum öylece!

en renksiz
en soluksuz tek bir çýðlýk
iki el ateþ sesi
acýmasýzca vuruluyorum
hem saðýmdan
hem solumdan
hâlâ
hâlâ görmüyor musun?
duymuyor musun baba?
’Nagihan’ kimliðim boynunu bükmüþ yokluðunda
nereye baksam
nereye gitsem
sen
aklýmda
yüreðimde
ruhumda
sadece
sen
sen
sen!

ah! tek bir tekmede yýkýp mesafeleri
öpsem þefkat kokulu ellerini
bi dokunabilsem sana
bi sarýlabilsem
çocukluðumun en son kalan yaný
nasýl da bahtiyar olacak!

bir zamanlar
çakýr gözlerinde tutsak kalýrdým hep
her amin sonrasý öperdim ’babam’ kokularýndan
hep gizli gizli özler
açýk açýk severdim
kapý dibinde
pencere önünde
mahalle baþýnda beklerdim
gurbetten geliþini
beni sýmsýcak sarmalayýþýný
ah! nasýl da bayram coþkusuyla
b e k l e r d i m
bi bilsen
bilebilsen...

sen...sen benim en büyük saadetimdin
damarlarýmda dolaþan kanýmdýn
canýmdýn
en güvenli sýðýnaðým
en büyük aþkýmdýn...

ey yüceler yücesi kara toprak
tüm menziller çok silik artýk
sýnýr boyunca çaresizim
hedefler sökülmüþ yanýk baðrýmdan
satýr satýr karaladýðým on dört Þubat’tan beri ölümü
her þey
herkes
o kadar uzak ki
kendi kendimi bu kadar aðlarken
hiç ama hiç görmemiþtim...

hani...
hani söz vermiþtin baba!
her yaz gelecektin
kurulacaktýn gönlümdeki tahtýna
sen suladýkça þefkatinle
hiç solmayacaktý biz kokulu çiçeklerim
hiç kimsesiz kalmayacaktý ruhum
söz vermiþtin bana baba
söz vermiþtin!!!

ah caným babam
seni öyle
öyle çok özledim ki
bu kadar suskunken içim
maskelerden býkmýþken dýþým
el gibiysem her yeni doðan güne
yorgunsam kendime
sitemimi, feryadýmý çok görme bana
habersiz gitmiþtin benden
çýrýlçýplak karlar yaðdýrarak yüreðime
-helalleþememiþtik-
’hakkýný helal et’
’helal et caným babam’
bekle az kaldý
g e l i y o r u m
ölümsüzlüðüne

mezar baþýnda bekle beni!

Nagihan ERGÜL ÇAÐLAR
15.06.2014

þiirime nefesini üfleyen Zekeriya Efiloðlu hocama en kalbi teþekkürlerimle...

Sosyal Medyada Paylaşın: