ve dahasý aklýmýn kuyularýna saldýkça parmaklarýný harfler sarar ruhumun aymazlarýný…
parmaklarýn eþeliyor kalbimin tenhalarýný yaðmur sonrasý toprak kokusu duaya durdu içimdeki günahsýz çocuklar sevdana dair kuþlar öperken dudaklarýmdan saçlarýmý ördü kader aralýktan…
aklýma takýldý parmaklarýn derin bir yokluktan çýkmýþtý avuçlarýn ve dahasý aðlak geceler basmýþtý parmak uçlarýný kalemi sýkýca kavrayan bileklerini kesmiþti yalnýzlýðýn izleri…
ahh parmaklarýn sevgili tanýmsýz kavimler gibi üzerime üzerime yürüyor her gece vakti…
ahh parmaklarýn boþ kaðýtlara çizilmiþ kuþ sürüsü göç öncesi harflerin dokusu aklýmýn notalarýna es verirken imansýz düþünceler vuruyor zamanýn tellerini ve dahasý kalbimin tozlarýný silkelerken topraklarýnýn acýmtýrak maviliklerine yüzümün düþünü gömdüm kelimelerinin haznesine…
ah parmaklarýn sevgili baktýkça demini alan karanlýklar gibi ah ne çok mavi ah ne çok gerçek…
ahh kaþý çatýk dudaklarý iklimler boyu kavruk sevgili izini sürüyor þimdilerde yüzüm akýntýya kapýlmýþ ellerim daha kaç çocuðun kalbine düþer gözlerim ve daha kaç acýnýn peþine takýlýr da ölmeyen aþklara açar yüreðim söylesene sevgili daha kaç þiir yüzdürürüz marmaranýn soðuk sularýnda…