Ben! Bir aðacýn taze filizlerinden biriydim. Kendime, geldiðimde. Nice yýllar, nice mevsimler geldi geçti üzerimden. Rüzgârlara, direndim. Dayanýlmasý güç, fýrtýnalar esti onlara bile aldýrmadým direndim. Kýþlara direndim. Sonra! Don oldu, onlara direndim. Kuraklýklar oldu çoðu kez, onlara bile direndim yýllarca. Yine de kurumadým, her ilkbaharda dal, dal yeþerdim durdum. Yeþerdikçe’ de, güzelleþtim.
Ve nihayet gün geldi. Artýk dayanamaz oldum. Direnemez oldum, kýþa dona kuraklýuklara. Dayanamaz oldum, açlýða yokluða. Dayanamaz oldum ben, üzerimde mýh gibi çökmüþ olan aðýrlýklara. Sonunda! Önce yanýmdan arkadaþlarýmlarým ayrýldý. Ve beni yalnýz býraktý. Sonra ellerim, kollarým yalnýz býraktý. Yaprak, yaprak, dal, dal mevsimler geçtikçe yalnýzlaþtým. Daha sonra, sýra bana gelmiþ baktým.
Kurudukça, kurudum. Gelip geçen mevsimlerin, yýllarýn yorgunu oldum. Yaðmurlar yaðdý Arkasýndan nice güneþler açtý, artýk fayda etmez oldu bana Her mevsim benim için çekilmez bir kýþ oldu. Ne dal verebildim ne budak. Beni benden alýp götürecek bir fýrtýnayý bekler oldum. Bana en son çare sanýrým bu olacak.
16 Aralýk 2015-12-16 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.