Kimin Kimsesizliğin

düþmek, düþlemekle baþlýyordu;
kimin kimsesizliðinde,
kimin bu kimsesizliðin,
dilinde zuhur eden kifayetin,
temennisidir zerafetin.
düþmek, düþlemek;
parmaðýnda, süt diþlerinin keskinleþmesini hissetmek,
büyümektir bu bedenen, alenen,
hesapsýz miktarlýkta zaman yýðýnlarýnýn arasýnda.
vuslatýnda belkilerin,
belkiler ki bu hayatýn virgülleri;
ama nefessiz ama yarým nefesli, mesafeli
büyümektir bu bedenen, alenen ve de zihnen.
çok tanýdýk gelmeye baþlar bir süre sonra serzeniþler,
hatta bir yapraðýn bilinmez akýbetindeki elemin,
taze fidan dallarýndan çýkan sesle benzerliði,
acýlarýn her lisanda ayný kafiyeye tutunmasýdýr,
bu ortaklaþa bölüþülen dilin kederi.
belki virgülünü, noktasýný es geçtim
okurken alnýmýn küçültülmüþ harfli metnini,
fakat ana temasýydý, gözüme her nefessizlikte çalan
düþmek, düþlemekle baþlarla baþlayan dizeler,
kimsesizliði meydana getiren heceler,
hecelerin üzerinde süt beyaz diþler.
kelimelerin etidir,
hayatýn diþlerinin arasýndan bulup yere tükürdükleri.
bu alenen büyümelere,
bu bedensel deðiþimlere baðlýlýk gösteren hallerin arasýnda,
gizlenemez oluyor zamanýn gölgesi,
kimin kimsesizliðinde
kimin bu kimsesizlik gölgesi...
Sosyal Medyada Paylaşın: