UMUT

Kocaman bir su birikintisinin ortasýndayým.
Deniz mi, okyanus mu, yoksa bir göl mü burasý?
Yok yok..
Aný, anýna uymayan, bazen sakin, bazen delice akan bir ýrmak bu
Ucu bucu yok,
Evreni sarmýþ kollarýyla. Akýyor da akýyor, yýlmadan..
Ben yüzme bilmem ki? Niye girdim ki bu suya?
Hatýrlýyorum gerçi hayal meyal. Bir karartý vardý arkamda.
Tereddüt etmeden attý beni, çýlgýnca akan sulara.
Karanlýk olduðunu söylemiþmiydim?
Korktum önce, havadayken,
Aþaðý düþerken.
Sonra dedim korkma..
Ýlk atýlan sen deðilsin, pes etme, aç kanatlarýný..
O zaman fark ettim, kanatlarým varmýþ aslýnda.
Uçtum ben biliyomusunuz?
Karanlýk demiþtim ya hani, meðer masmaviymiþ,
Ýçine girince anladým.
Umut doldurdum ciðerlerime, derin derin nefes aldým,
Ýyi ki dedim sonra, iyi ki atmýþlar beni.
Sonra yoruldum.
Güçsüzüm aslýnda biliyormusunuz?
Kolum kanadým kýrýkmýþ meðer.
Düþüverdim birden karanlýk sulara.
Yüzme de bilmem ki.
Durgun bir suyun üstünde durabilirim, hatta biraz ilerlerim.
Ah bu çabuk yorulmalarým olmasa!!
Su üstünde kalmaya çalýþtýkca ben, batýyorum.
Azýcýk dinlensem þurada,
Ýþte þurada...Umut Aðacýnýn gölgesinde,
Meyveleri mavi...ve kalp gibi...
Tazelesem umutlarýmý,
Gücümü toplasam...
Ben de görmemiþtim önceleri.
Suda çýrpýnýrken gördüm uzakta.
Yorulmadan yüzebilsem oraya.
Gerçek mi ki?
Yoksa bir Serap mý gördüðüm?
Çabalamasam, býraksam mý kendimi akýntýya?
Serap DERE
14.12.2015
Sosyal Medyada Paylaşın: