Bir papatyayým ben, Sevgi tohumlarýmýn uçuþtuðu her yerde, Ýlk yaðmur, ilk güneþte açan, yeþillikler ortasýnda.. Gören gözlerin içini kýpýrdatan, Bahar sevinci naralarý attýran. Bir Papatyayým ben, Üstüme basýlsa da boynumu eðmeden yaþamaya çalýþan. Çoðaldýkça alýþýlan, görmezden gelinen.. Göz alýcý renkleri, mis gibi kokularý ile, Gören gözlerin aklýný baþýndan alan yaz çiçekleri ile birlikte, Ömrü biten, yok sayýlan, yaþama küsen. Sevgi , ümit, mutluluk, neþe tohumlarýný saçarak yine, Evrenin her bir köþesine.. Bir baþka bahara kadar yok olan bir Papatyayým ben.. SD Sosyal Medyada Paylaşın:
Matmazel Zarife Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.