yalnýzlýða vuran gecenin sessiz kum saatinden
düþüyorum ruhumla birlikte zaman ötesi zamanlara
dargýnlýðým sana deðil belki yalnýzlýða dargýným aslýnda
maviliklerimi okþuyor yaðmur damlalarý
tek tek birleþiyor halkalarý
oysa ben ayrýlýyorum gölgemden uzaklara
son kullanma tarihim geçmek üzere
biz kader mahkumlarý yürürken gitmelere kurulan saatlere
ýsýnmýyor ellerim tenim yalnýzlýðý örtünmüþ sanki
hala üþür vedalara
bu yoldan geçmiþlerdi en eskilerden en yenilere
nice anýlarýn bahçesinde taþlara yazýlmýþlar
mürekkebi silinmez görünmez kimselere
adýna kote edilmiþ gün ay yýllarý yaþanmamýþlar
öylece yazmýþ yazaný güldürmedi aynalara yüzümüzü
bize düþen not düþmekti zamana ayak izlerimizi
dip akýntýlarýna kapýldým sevginin yalansýzdý gözleri
-hayat bu dedi birisi-
sonra kurudu düþlerim de
mevsim güz’dü aðaçlarýmda bütün yapraklar bir bir düþtü
gölgemden ayrýldým o sýra takýlýp göçmen kuþlarýn kanatlarýna
baharsýz vedalarýn yalnýz seslerine uzak iklimleri
sardým yaralarýma
kýsaldýkça zaman uzayan ayrýlýklara
renklerin olmadýðý seslerin duyulmadýðý
son bir yara kesiði bu
son bir mum yanmakta gökyüzünde
sadece beni bekleyen bir veda saðanaðý
son tüneldeki ýþýk ve son þarkýdýr kulaklarýmda yankýlanan
yüzümü þiire dönmüþtüm bir zaman
aranýrken içimin çýkmazlarýnda
hayatýn veda kanamalarýyle duvara son bir þey yazarým
-elveda hayat -
-uyar beni birdahaki sefer baþladýðýnda-
elerimde kayýp giderken parçalanmýþ
sevgilerden kalmýþ kum taneleri yarýsý yanmýþ
ölümün adýna çiçekler dikmeliyim þimdi
tüm haykýrýþlarý gözlerinden öpmeliyim
Lal rengi bir semada hala nefesime deðen bir nefes,
yaný baþýmda gülümseyen yüzler
sonra kaybolan seslerinin uzaklaþan aðlayýþý kadersiz
-zaman yok ki dedi birisi-
boþuna koþtuðumu anladým
ayný yerdeydim oysa
nasýl geçmiþti içimden acýlar
gülümsedim senelere bir kahkaha yolladým
her çiçeðin bir vedasý vardýr ya
hepsi susmuþlardý ayrý ayrý ayrýlýklarýmýzda
bileklerimizde zaman denilen kelepçeyi çözdüm
hüzünlü bir þiirim ben þimdi sevdiklerince terk edilen
uzattým ellerimi bir ömür geçti sanki ulaþamadým sana
oysa yanýmdasýn biliyorum hala sýcak iþte
ellerine dokunan büyülü zamanlardan her þey buralarda
içine kapanmýþ bir aðaç gibi rüzgarda sallanmak
ayrýlýklar ki defterler dolusu þiir açtýrmak karanlýða
esmer tenli bulutlara hicaz bir þarkýyý baðlasam
ve bir gülün içine düþsem sabahýn düþ saatlerinde
biliyorum bir faydasý olmayacak bu tarifsiz gidiþlere
taþ rengi dizeler dökülür iþte toprak kokularýyla üstümüze
bir adým ötemdesin yalnýzca
son kum tanesini bekliyorum kavuþmak için
uzak bir alemdeyim belli ki çok yaklaþmýþým sana
burada yeni yetme gelinler gibisin
kar beyazý vurmuþ yüzünde kýþ ayazlarý olsa da
düþ/sün diyorum þimdi zamana adýmýz düþsün
hayal edilecek þeyler kaldý þimdi
geceler boyu aydýnlýðý yaþadýðým gülüþün gibi
yeni yetme bir gelinin duvagý iþte
ön söz ya da son söz gibi
savruluyor rüzgara
-ah ! içinde sen olan bu þiirin bari tut ellerini-
-kýrýk yaðmur-
-kýrýk kalem-
-kýrýk yüreklerimizle-
baþka bir bahara kalmýþ hikayemizden
baþka iklimlere doðacak
kýrýk bir gülümseyiþ býrakýyorum ...
Ayþegül Aþkým Karagöz