kendini seven kadın
karanlýðýn ortasýnda el feneriyle seni düþünüp aramam
ve bulma çabalarým perdelerin arkasýnda gölge yapýp
seni görmek için çabaladýðým gölgemle kavgam
hayatýn tadýný tatmadan kovmalarýn sonra gidiþleri
bana yüklemen bazen çok aðýr geliyor yokluðumda
kör ettiðin gözlerimden çýkan yoldan kelimelerinle
beni vurduðun sahte mutluluðundan gökkuþaklarýnda
oynayýp sahte kahkalarda yalancý aynalarda mutluluk
rolleri yapman kendini beðendiðin içinde kendini
paylaþamadýðýn sen kalbimi gökyüzüne kurban etmen ve
her yaðmurda kan aðlamam ondandýr okyanuslarda
denizlerin köpüklerinde esen yalnýz rüzgarlarda
öldürdüðün bendeki seni kovmalarýn iftiralarda
boðulmam kýskançlýðýn elleri olmadýðý için ellerimi
hep yalnýz býraktýðýn düþüncelerinde hep mutsuzluðumdan
mutlulukla beslenmen seni yeniliyordu acý çýðlýklarýmý
seni sende yaþa yaþa ki kendini beðenmiþ olduðunu
kimseler anlamasýn sen kendini beðenmiþ
kimsede olamazsýn sadece kendinle mutlusun
yalancý sepetini al hoþça kal sadece ben sevdim
sen kendinden baþkasýný sevmedin senle sana
mutluluklar kendini seven kadýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
maksut pehlivan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.