Bazen insan kendine bile kalabalýk
Yalnýzlýk budaklanýrken içinde
Susarsýn, dilin sükut eder
Gözlerin uzaklarý çaðýrýr
Ayaza keser yüreðin
Aralýk kapýlarýný aralar
Mevsim öfkeli
Dýþarýsý soðuk mu soðuk
Yaný baþýnda durur
Elinde bir paket mendil
Elleri morarmýþ bir kýz çocuðu
Abla ne verirsen der
Bir hüzün iner içine
Bütün dünyayý avuçlarýna koymak istersin...
Ve;
Öfken kýnýna sýðmaz
Ana, avrat sövesin gelir
Hay adaletsiz dünya
Yok mu dinin, imanýn?
Bu mu adaletin?
Bunun için mi dönüp durursun?
Hayat kimine süt, liman
Kimine cehennem
Sonra aklýnýn yaylarý fýrlar, gökyüzü uzanýr gözbebeklerine
Gök kubbeyi yorgan bilenler konaklanýr içine
Ürperirsin!
Yýkýlýr acýyla, devrilir içine buzdan duvarlar
Utanýrsýn insanlýðýndan
Ve içinde ki lüzumsuz kalabalýktan
Küçük bir yüreðe iliklenir
Minik bir avuçta kaybolursun...
ASMEREOZ-62
---Gülþen Polat---
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.