Kuþun aðzýna canýný koymuþtun dokunduðunda gözlerimin en ayýp yerine bahçeden koparýlmýþ bir demet gözünle ki onlar esmer göbeðidir Meryem’in doðdum o an, Ýsa’ydý adým benim
Üzerine gerildiðim konuksever çarmýhtýn itiraf ederken suçumu iki kolundan kurulu mahkemeye dedim ki: “gök, yüzünden yapýlmýþ bir alýntý yoktur hiçbir þey gök diye!” aleyhime de olsa sarmýþtýn beni sarýlmýþtýn memeden kopamayan çocuk gibi sürterek kibriti bedenimin en erkek yerine ateþten bir böcek ettin; içinde ben alevin öldüm o an, Jan Dark’tý adým benim
Bir sabah sesin ölü memleketin en iþlek caddesi yürümüþtüm oradan ikimizin kalabalýðýna ve nâmümkündü o kalabalýkta bulmak birbirimizi! Suyun ezgisi kadar ince telli var oluþuna dolanmýþtým takýlýnca yerin yörüngesine mavi sanýlan uçurtma gibi uçabilir ve düþebilir bir þeyin borusunu üfürdü Ýsrafil; dirildim, Eflatun’du adým benim
Bir devir açýp kapatmýþtýn dudaklarýný ki onlar tarihsel bir olay omzumun en resmî yerinde kayýtlý baðladýn aðzýný gitmekle ilgili kuþun ayaðýna dönüktü dümenin batýsýna benim hiç olmadýðým yerin
kuþkuluydu tüm gördüðüm uykusunda rüyanýn ve temizdi iþçiliði delilik bitkisinin özünden kelepçelendim, aklým fikrim! göz altýnda giydiðim gömlek güzel, adým neydi benim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
H. Karataş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.